پس از یک غیبت هفتاد ساله، به نظر می رسد که یک بالون استوار جدید به زودی به آسمان کالیفرنیا فرستاده می شود. کمپانی آئروس کورپوریشن (Aeros Corporation)، مجموعه ای مستقر در حوالی سن دیگو می باشد که گواهینامه صلاحیت پرواز آزمایشی را از سوی اداره هوانوردی فدرال (FAA) برای آغاز تست های پروازی بر روی کشتی هوایی اروسکرفت (Aeroscraft) دریافت کرده است، و به نظر می رسد که این کمپانی تمایل ندارد که به هیچ وجه زمان را برای آغاز به کار تلف نماید.

Aeros نیز تصاویر موجود در این مطلب را از سفینه Aeroscraft در طول آزمایش های شروع شده از روز شنبه، هفتم سپتامبر 2013 گرفته است، و این تصاویر به وضوح سفینه مذکور را در خارج از جو زمین و در کنترل کامل نشان می دهند. ساختارهای متورم بزرگ موجود در زیر این وسیله، پدهای فرود می باشند که مانند نوعی دامنه هاورکرافتی (هواناو) متورم به نظر می رسند که به این سفینه اجازه فرود بر روی زمین یا آب و حتی یخ بدون نیاز به چرخ را می دهد.

مدیر ارتباطات این کمپانی، John Kiehle، گفته است که اولین پرواز آزمایشی این وسیله در چند هفته آینده انجام خواهد گرفت و در این پرواز می توان سفینه را در اطراف فرودگاه و ارتفاع 33 متری مشاهده نمود. اولین پروازهای آن شامل اجرای عملیات سیستم شناوری مخصوص Aeroscraft نخواهد بود اما این سیستم در زمانی که این سفینه در تاستین (Tustin) کالیفرنیا ساخته می شد، با موفقیت در درون یک آشیانه بزرگ مورد آزمایش قرار گرفت.

مدیر عامل کمپانی Aeros Corporation، آقایِ ایگور پاسترناک در پنجم سپتامبر به اعلام تاییدیه FAA پرداخت و گفت: " می خواهم شخصا از بازرسان ایمنی حمل و نقل هوایی، سیندی ناپولیتانو و کورت کروملف در FAA برای همکاری حرفه ای و موثرشان با Aeros در طول این ماه ها، تشکر نمایم."

این کمپانی همچنین اسامی خدمه پرواز آزمایشی را نیز اعلام کرده است. خلبان ارشد این آزمایش یک خلبان کارآزموده 40 ساله بالون های فضایی یعنی کرکی بلنگر می باشد، که تقریبا در پرواز با انواع بالون های موجود تجربه ی بسیاری دارد. کمک خلبان این پرواز، یک خلبان بازنشسته چهار ستاره، ژنرال ریموند جونز، رئیس سابق فرماندهی تحرک نیروی هوایی می باشد. همچنین در این پرواز افرادی با منافع شخصی حضور دارند که از جمله آن ها می توان به مدیرعامل شرکت، ایگور پاسترناک جهت به عهده گرفتن وظایف مهندس پرواز اشاره کرد.

Aeroscraft از سال 2006 تاکنون تحت توسعه می باشد و دولت ایالات متحده با هزینه 35M دلار به انجام تحقیقات آن کمک کرده است و همچنین از سوی ناسا نیز در بخش های آئرودینامیکی و سیستم های کنترل به این مدل کمک شده است.

نمونه اولیه قابل توجه Aeroscraft دارای طول 79 متر و عرض 29.5 متر می باشد و و تقریبا یک زمین فوتبال را پر می کند. قدرت این وسیله توسط سه موتور چرخان که دو عدد از آن ها در اطراف و دیگری در قسمت پشت واقع شده نیز تامین می شود، این موتورها موجب بلند کردن و پیشرانه بلند کردن سفینه به سمت هوا و سوق دادن آن به جلو می شوند. دو مجموعه سطح کنترل بال-مانند در جلو و عقب نصب شده و دو سکان بزرگ نیز به صورت عمودی از انتهای دم شناور می باشد. این سطوح آئرودینامیکی در سرعت های بالاتر (حدود 30 کیلومتر/ساعت) استفاده می شود. با اینکه این بالون فضایی بسیار بزرگ است، اما هنوز یک نمونه اولیه در مقیاس نیم است. انتظار می رود که طراحی نهایی بیش از 121 متر طول داشته باشد و قادر به حمل بار 66 تن باشد.

Aeroscraft یک کشتی هوایی کامل است و از آن دسته مدل هایی می باشد که از سال 1940 تاکنون، زمانی که کشتی هوایی بسیار موفق گراف زپلین پس از پروازی ایمن در بیش از یک میلیون مایل و ایجاد 144 سفر در طول اقیانوس در آسمان دیده نشد. این کشتی هوایی دارای یک قالب بیرونی بسیار سخت می باشد که شکل آئرودینامیکی آن را بدون در نظر گرفتن میزان هلیوم داخل کشتی حفظ می نماید. این ویژگی از بالون های هوایی رایج متفاوت است، در آن ها شکل بالون باید توسط فشار داخلی گازهای درون کپسول ها حفظ شود. همانند تمامی کشتی های هوایی مدرن، گاز بالابر درون بدنه بزرگ هلیوم می باشد که عنصری بی اثر و غیر قابل سوختن است.

کشتی هوایی Aeroscraft برای حمل بار طراحی شده است، و باید برای مشکلی که پیش از این مانع از حمل بار توسط کشتی های هوایی در گذشته می شد، راه حلی پیدا کند: مشکل ایجاد تعادل برقرار کردن می باشد. کشتی های هوایی اساسا نوعی بالون با موتورها و سیستم فرمان می باشند، و همانند بالون ها نیز گاز هلیوم در درون آن ها به تامین میزان ثابتی از بالابری در تمامی اوقات می پردازد. اگر در یک کشتی هوایی بار 10 تنی برای ارسال به مناطق دوردست حمل شود، قبل از آن که این 10 تن را بتوان از این وسیله برداشت، 10 تن وزن دیگر باید جهت حفظ کشتی هوایی از بلند شدن به سمت آسمان، باید به آن اضافه شود. می توان از مقدار هلیوم بیشتری استفاده شود اما این شیوه بسیار هزینه بر می باشد زیرا هلیوم عنصری گران قیمت و غیرقابل تجدید است که در چاه های گاز طبیعی زیر زمین یافت می شود.

کاری که مهندسان در Aeroscraft برای حل این مشکل انجام داده اند را از طرحی زیردریایی ها اقتباس کرده اند. کشتی هوایی Aeroscraft می تواند مقدار خاصی از گاز بالابرنده را فشرده کرده و آن را در مخازن فابریکی تحت فشار نگهداری نماید. تراکم این گاز فشرده شده بالاتر است بنابراین دیگر سبک تر از هوا نیست و در نتیجه این سفینه برخلاف مدل های پیشین قادر به تغییر رانش خود می باشد. کمپانی سازنده این سیستم را با نام COSH می خواند که مخفف عبارت " کنترل سنگینی استاتیک" می باشد.

این توانایی دارای مزیت دیگری نیز می باشد و موجب کاهش خدمه زمینی می شود. از آنجایی که بالون ها و دیگر کشتی های هوایی همیشه نزدیک به رانش طبیعی می باشند، در واقع آن ها همیشه در حال پرواز هستند. برای فرود یک بالون، گروه بزرگی از خدمه برای گرفتن طناب ها و نگه داشتن آن تا زمان اتصال آن به چیزی (معمولا یک دکل لنگر بر روی زمین و یا اتصال به یک کامیون بسیار سنگین) نیاز است. این گروه کنترل کننده زمینی می تواند شامل 20 خدمه حتی برای بالون های کوچک باشد و می دانیم که Aeros یک مدل کوچک نیست.

با Aeroscraft، خدمه شروع به ایجاد یک سیستم پمپاژ در هنگام فرود می کند که این سیستم موجب فشردن گاز در درون سلول های گازی و سنگین تر شدن بالون می شود. موتورهای واقع شده در اطراف برای تنظیم روشن می شوند و زمانی که این وسیله شروع به نزول می کند، کمی سنگین تر از هوا می شود و در جایگاه مربوطه فرود می آید. پمپ ها به فشردن هلیوم تا زمان برداشتن بار ادامه می دهند و این وسیله تا زمانی که بر روی زمین مستقر است، سنگین باقی می ماند. زمانی که بار دیگر هنگام تیک آف فرابرسد، مقدار مناسبی از هلیوم از مخازن به سمت سلول های گازی آزاد می شوند به این معنی که کشتی هوایی سبک تر شده و موتورها به آسانی می توانند آن را از سطح زمین در یک تیک آف عمودی بلند کنند.

بالون ها شامل کیسه های کوچک تر هوا در درون کپسول اصلی خود با نام بالونت ها (کلمه ای فرانسوی معادل بالون های کوچک) می باشند که با هوا پر شده و خدمه می توانند با آن ها به تنظیم فشار کپسول در هنگام صعود و نزول کشتی هوایی بپردازند. در هنگام صعود بالون، فشار هوای خارجی کاهش یافته و هلیوم موجود در فضای داخل گسترش می یابد. خدمه جهت حفظ شکل بالون نیز به انتشار هوای درون بالونت ها می پردازند.

کشتی های هوایی دارای بالونت نمی باشند. در عوض آن ها شامل مجموعه ای از سلول های گازی در درون قالب محکم خود هستند که توانایی انبساط و انقباض مستقل را دارد و در نتیجه حجم بیشتری از هلیوم را برای اجرای عملیات شامل می شود. خود این قالب نیز دارای وزنی است و حتما باید با مقدار بیشتر هلیوم در تعادل قرار گیرد، به این دلیل است که کشتی های هوایی چون Aeroscraft تا این اندازه بزرگ می باشند.

منطق بازگردانی چنین بالون هایی مربوط به توانایی آن در انتقال محموله های سنگین به مناطق دوردست بدون نیاز به زمین های خاصی برای فرود می شود. جوامعی در مکان هایی مانند آلاسکا، شمال کانادا، آفریقا و مناطق دورافتاده استرالیا غنی از مواد معدنی می باشند اما زیرساختی برای بهره برداری از آن ها وجود ندارد. همین مساله به دیدگاه پاسترناک و خدمه اش جهت انتقال محموله ها به معادن، مکان های توربین های بادی و حوزه های نفتی در مناطق دور افتاده مانند این تبدیل شده است.

منبع : gizmag