هنگامی که صحبت از ساخت مدارهای کامپیوتر می شود، همه ابتدا به یاد فلز و سیلیکون می افتند و چیپ ها را از آن تولید می کنند. اما محققان استنفورد این چنین نمی اندیشند. آنها می خواهند کامپیوترهایی بسازند که از بافت های زنده بهره می برند و در اولین قدم توانسته اند ترانزیستورهای بیولوژیکی شان را خلق کنند. دانشمندان استنفورد این ترانزیستورها را transcriptor نامیده اند.

transcriptorها از DNA به جای نیمه رساناها و از RNA به جای الکترونها در ترانزیستورهای عادی استفاده کرده اند. در این ترانزیستور جریان مشخصی از پروتئین RNA به صورت مجزا از رشته DNA و با استفاده از ترکیبات مناسبی از آنزیم ها کنترل می شود.

با استفاده از این transcriptorها محققان موفق شدند دروازه های منطقی تولید کنند که نتیجه آن، دریافت جواب های درست/غلط برای سوالات بیوشیمیایی ارسال شده از سوی سلول های زنده بود. با استفاده از این transcriptor زنده، محققان به اطلاعاتی دست یافته اند که تا پیش از این امکان پذیر نبوده است (برای مثال پاسخ یک سلول خاص به محرک بیرونی مشخص). همچنین این شیوه به آنها اجازه می دهد تا عملکردهای پایه ای مانند تولیدمثل سلولی را کنترل کنند.

این کشف جدید هنگامی که با ذخیره سازی اطلاعات با استفاده از DNA و همچنین شیوه ای که قبلا این موسسه برای انتقال DNA میان سلول ها ابداع کرده، ترکیب شود؛ به این معنی است که دانشگاه استنفورد تمامی اجزاء مورد نیاز برای ساخت اولین کامپیوتر بیولوژیکی را در اختیار دارد.

مطمئنا قرار نیست چنین کامپیوترهایی جایگزین سیستم گیم خانگی مان شوند. اما چنین کامپیوترهایی به انسان اجازه می دهند تا شیوه کارکرد سیستم های زنده را از نو برنامه ریزی کرده و تغییر دهد. البته این دانشمندان هنوز موفق به ساخت یک کامپیوتر ژنتیکی نشده اند. اما برای سرعت بخشیدن به تحقیقات، این تیم تمام دستاوردهای خود درباره transcriptor و دروازه های منطقی آن را به صورت آزاد و تحت مالکیت عمومی منتشر نموده است.